هر آنچه برای انسان لذت آور نباشد ؛نمی تواند توجه او را به خودش جلب کند . توجه انسان به چیزی جلب می شود که به آن علاقه داشته باشد و انسان به چیزی علاقه و میل دارد که با درونش سنخیت داشته باشد . اگر کسی ، هم سنخ و هم رنگ آنچه در درون خود دارد را در بیرون نیابد ؛ هرگز به طرف چیزی جذب نمی شود و از کنار همه ی اشیاء و موجودات و .... با بی تفاوتی می گذرد و بودن و نبودن آنها برایش علی السویه است ؛ نه وقتی آنها را بدست می آورد، خوشحال می شود و نه وقتی آنها را از دست می دهد ،ناراحت می شود .

اگر تو مبادی و میل خود را از دنیا بگردانی ؛ به جای آن به معقولات و حقایق وجودت ، میل پیدا می کنی . چون معقولات وجودی و حقیقی هستند و با وجود تو هم سنخ اند و وجود انسان ، تشنه ی آن حقایق است . انسان امروزی به دلیل مشغولیتش در دنیا ، دید و زاویه ی دید او در آلات و ابزار دنیوی می چرخد و فقط جلوی پای خود را می بیند و به محضی که آن ابزار را بدست می آورد؛ شاد می شود و وقتی آنها را از او می گیرند ، افسرده و ناراحت می شود . 

اما انسانی که در وجودش به دنبال معقولات است ؛ در هر جا که یک حقیقت معقولی را بیابد ، به سرعت به طرف آن جذب می شود و از آن اثر می گیرد و با آن مأنوس می شود و به آرامش می رسد.

 بسم الله الرحمن الرحیم

دو چیز عقل را خاموش می کند و از کار می اندازد ؛ اول تنفر شدید به یک چیز یا به یک شخص داشتن ، دوم عشق و علاقه ی شدید به کسی یا به چیزی داشتن ، جلوی عقل را می گیرد ، لذا در این دو حالت انسان از خود اختیاری ندارد ؛ بلکه عشق است که فرمان می دهد  و یا انزجار و تنفر است که تو بدون فکر کردن ، کار می کنی و خوب و بد آن را هم نمی فهمی .

(بر گرفته از وبسایت به خانه ی خضرای وجود خوش آمدید )

برای پخت غذا حرارت متناسب با آن نیاز است . نخود آش هرگز با حرارت شمع پخته نمی شود ؛ بلکه آتش بالاتری را می طلبد .

برا ی بارور شدن اندیشه ،حرارت بالایی نیاز است ، به نام عشق ! 

 البته منظور ما از عشق ، عشق حقیقی است نه مجازی !

عالم به علمش دست می گیرد و بلند می شود ؛ ثروتمند به ثروتش و قدرتمند به قدرتش .

وهر سه هم در علم و ثروت و قدرت زمین می خورند ؛ اما عاشق در عشقش زمین می خورد و

با دست گرفتن به عشق بلند می شود و رشد می کند .

چون این زمین خوردن او عین بالندگی اوست . ( برگرفته از وبلاگ به خانه ی خضرای وجود خوش آمدید )